tar-mar

sif.

1. Bir-birinə qarışmış, dolaşıq, nizamsız, qarışıq; pərişan. <Süleyman Əsgərə:> Nədir sənin dərdin, bu nə ah-zardır; Nədir sənin fikrin belə tar-mardır. Ü. H.. Məzar. . . Şaxta kəsir, o tənha xəyal; Yönəlir yoluna fikri tar-mar. M. R..

2. Xaraba, dağınıq, dağılmış, viran qalmış. Tar-mar ev.

◊ Tar-mar etmək – 1) bir-birinə qarışdırmaq, dolaşdırmaq, nizamsız hala salmaq; 2) xaraba qoymaq, dağıtmaq, viranə qoymaq. <Hacı Murad:> Məhərrəm bəy mənim atamın yurdunu tar-mar edər. . S. S. Axundov; 3) məhv etmək, yox etmək, dağıtmaq, darmadağın etmək. Düşmənin səflərini eləyəndə tar-mar; Bilirlər ki, arxada neft dəryası Bakı var. R. R.. Tar-mar olmaq – 1) bir-birinə qarışmaq, nizamsız hala düşmək, dolaşmaq; 2) xaraba qalmaq, dağılmaq, alt-üst olmaq. <Məmməd:> Padşah yıxıldı, gorbagor oldu; Uçdu sarayları, tar-mar oldu. Z. Xəlil; 3) dağılmaq, məhv olmaq, darmadağın olmaq. Hitler Almaniyası tar-mar oldu. Ə. S..